Dat je je als voorzitter beter maar regelmatig op het veld kunt laten zien was me al vroeg in mijn periode bij Rooswijk onder de neus gewreven. In mijn debutantentijd, vraag me niet naar wanneer precies want in deze serie behoud ik mij het recht voor om van hot naar her te springen, maar in ieder geval toen ik oude rotten soms zelf met u aansprak, zei Ed Sauer: ,,Voorzitter we zien je nooit, zelfs niet hij bij een thuiswedstrijd.” Het schaamrood trok naar de wangen. Hij had gelijk. Ed was een speler die er toedeed. Een werper die tegen de nationale top aan zat. Rooswijk was een club die er landelijk toe deed, niet in het minst door het koppel dat hij vormde met catcher Heinen. Het zinnetje had zijn uitwerking, zo blijkt ook nu nog al is het maar omdat ik het me ook zo woordelijk herinner en gedrag aanpaste.
Hoe ik in die rol van voorzitter ben gerold is me achteraf volstrekt onduidelijk. Als tiener werd ik lid, speelde bij de junioren en in het tweede. Vooral dat spelen bij de grote mannen was een feest. Door mijn aanwezigheid was een probleem opgelost. Ik nam de zware maar uitdagende rol van catcher op mij. Eigenlijk een makkie want Karel Klesser gooide. Je had Cees bij de honkballers van het eerste uur, Mies bij de softbalsters en Karel als jongste van de Klessers. Karel bezat kennis, had geweldige controle, een prima speler maar ja iemand moest die ballen vangen. Dat werd ik dus tot volle tevredenheid van ieder geval mijzelf. Dat ik daardoor wekelijks thuiskwam met een opgezwollen linker handpalm was een kleinigheid om trots mee te leven. Ik ving waarschijnlijk niet alles in de flap van mijn catchershandschoen. Achter mijn masker en met legguards om de benen zat al met al een blije tiener.
Het moet in een tijd geweest zijn waarin ik de richting van het ,,pluche” van de vereniging werd gelokt. Er kwam een kolossale typemachine in het huis aan de Van Rijswijkstraat. Eens in de week werd daarop het programma uitgetikt, de teams bekend gemaakt en klaar voor verspreiding gereed gelegd. Met een middelbare scholier die opgeleid en geslaagd was in een cursus typen zonder fouten was weer een gat in de organisatie gedekt. Nee, inderdaad, computers waren er niet en telefoon in de gang bij mijn thuis kreeg ik pas toen ik bij Dagblad Kennemerland ging werken.
Theo Reitsma
Op 1 juli 2025 bestaat honk- en softbalvereniging Rooswijk tachtig jaar. In aanloop naar dit bijzondere jubileum schrijft ons ere-lid Theo Reitsma tachtig stukjes over toen, over nu, over honkbal, over softbal, over Rooswijk. Lees alle delen op onze pagina 80over80.
