Het is niet na een wetenschappelijk onderzoek, nee gewoon even met de natte vinger. De straat met over 75 jaar de meeste Rooswijkers  is de Creutzberglaan. Je had in de beginfase softbalster Dien Marckelbach, later moeder van de honkballers Johan en Gertjan Broeze. Aan het eind van de straat, van jongs af aan lid Erwin Korthouwer later ook zus Marit. Maar ook Nicole van Bourgonje en alsmede Ed en Harry Sauer.

Halverwege de straat Jolanda van der Wal met Siem, die weliswaar niet zelf honkbalde maar als vriend gelinkt was aan de broers Zwart en de broers Davidson. En dat leidt naar een pittige periode. Vijftigers zijn het nu, junioren waren het, sommigen nog steeds actief in het tweede. Toen een stel om extra aandacht te geven. Voor scheidsrechters niet de gemakkelijkste jongens. Wel met aanleg voor en plezier in honkbal. Clubs in het rayon Haarlem die bekend stonden om goede jeugdploegen hadden het moeilijk tegen ze. Dat juniorenteam vereiste verstandige leiders. Vaders Zwart en Mol werden gevraagd en knapten de klus op. Twee mannen zonder veel echte honkbalbagage maar met grip op de opgroeiende jeugd.

Vorige week ontmoette ik iemand uit die tijd, die een derde noemde die de gang van zaken stroomlijnde: Henk Steeman. Ja, Henk, inderdaad altijd in de weer. Met spelers in een overvolle auto op weg naar uitwedstrijden. Lijnen trekkend voor de wedstrijden, soms zelfs zondagmorgen uiterst vroeg in één ruk door zonder slaap wanneer het de avond er voor erg laat was geworden. Niets was hem te veel. O wat was hij nuttig. Bij Rooswijk, bij atletiekvereniging DEM, bij Hoogovens-schaaktoernooi. In het jubileumboekje bij het vijftig jarig bestaan stond het terecht als waardevolle gebeurtenis. ,, Dit jaar (1968) treedt Henk Steeman toe tot de vereniging.”

Er was geen ander die beter begreep wat er bij een sportclub noodzakelijk was en is gebleven. Je hebt praters, maar met doeners die al onderweg zijn ben je beter af. Verder was hij een bezienswaardigheid wanneer hij in een lager team speelde. Eerste honk, soms nog met een sjekkie in de mond. Dat Henk ineens weg was deed pijn.

Terug naar de Creutzberglaan. Bij tuinder Davidson haalde ik als jong verslaggever van Dagblad Kennemerland vele schitterende verhalen weg. Hij was voorzitter van de wielerclub. Later eveneens bij voetbalclub KIC. Toen deze fuseerde met VVB, dertig jaar geleden, waren we eensgezind. Sjaak als Rooswijk nou eens naar die militaire barakken van jou zou overgaan, dat was de vraag. Altijd proberen was het antwoord. Voor de sloop, acht jaar terug, was Eric Zwart zo slim de kantine nog even te gebruiken als overdekte slagtunnel. Zo leek het daar nog net even op een echt honkbal- en softbalcentrum.