Het liep tegen het eind van het seizoen 2019. Ik kon het toch weer niet laten. Even naar het veld, even naar heren 1. Zij hadden een voorkeur om hun thuiswedstrijden op zaterdag te spelen, ’s avonds of laat in de middag. Het was hun goed recht maar ik vond het geen aanlokkelijke tijdstippen. Verder geen hond te bekennen vermoedde ik. Dat klopte met als verwachte uitzondering de vader van Vincent, de vader van Marco. Hallo, jullie ook weer hier.
En ineens een jongen van een jaar of tien/elf. Wij liepen na een foutslag gelijk op naar het struikgewas waar de bal in was verdwenen. Zoeken dus. Die ballen zijn kostbaar niet waar. Pas op de brandnetels. Wil je ook op honkbal? Zo ging ons gesprekje. Vind je honkbal mooi. Woon je hier in de buurt? Hij antwoordde steeds met ja, vond de bal terug en mocht die als beloning voor zijn enthousiasme houden. Ik beloofde: ,,Het seizoen is bijna afgelopen, ik laat je volgend jaar weten wanneer ze weer beginnen.” Nu ben ik zijn naam kwijt en het veld is op slot. Zie ik hem nog terug?
Zelf was ik als veertienjarige op een avond naar een training van Rooswijk gegaan. ,,Mijnheer ik wil ook honkballen” zei ik tegen de speler die ik al eens als tweede honkman had gezien ,,Dan moet je bij die meneer zijn” antwoordde hij en wees naar André Greshof. Het bleek de voorzitter. Wat een enthousiaste, inspirerende kerel ondervond ik daarna jarenlang. Rooswijk speelde toen op het voetbalveld van sportpark Watervliet. Een mooi complex voor voetballend VVB, handballend IJmond, Rooswijk met honk- en softbal, korfbalclub Watervliet en atletiekclub Suomi.
De komst van Nuon vereiste een verhuizing van die sporters. Op het Koningsveld waar de Westerhoutweg dwars doorheen liep ontstond een nieuwe accommodatie met zelfs een ‘echt’ honkbalveld. De leden moesten er wel zelf voor aan de bak. Zelfwerkzaamheid heette dat. Er werd gegraven met de schop; gras en zand afgevoerd met kruiswagens. Zo kwam er gravel waar het hoorde.
Een tikkie lastig was het dat er door foutslagen regelmatig ballen op het erf van een aanwonende familie kwamen. Had je de euvele moed die daar terug te willen halen dan was je vaak te laat omdat de heer des huizes schoon genoeg had van die honkballers. Teruggeven was er niet bij. Het kon de pret niet drukken. Het was altijd weer: Play Ball.
Theo Reitsma
Erelid en oud-voorzitter Theo Reitsma duikt wekelijks in de geschiedenis van onze club.
